0591-222530
belt u vanuit het buitenland?
bel dan: +31 591 222530
In Memoriam
Op 9 Januari 2018 bereikte ons het trieste bericht dat Akio Fan
Muoike Tet is overleden.
Wij leven erg met Marco en Maya mee en wensen hen vanaf deze
plaats nogmaals heel veel sterkte met het verwerken van dit
grote verlies ! Akio is bij ons geboren als tweede pup uit het
allereerste Fan Muoike Tet nestje.
Maar ook het allereerste nestje van Djoeka en Wizze.
Natuurlijk stellen we voor Akio ook een pagina beschikbaar in
het In Memoriam gedeelte.
En plaatsen met liefde de tekst en de foto's die Marco ons
gestuurd heeft.
Akio is nu weer bij zijn "zus" Wokkel, zijn papa en mama, zus Akia en zusje Audi
Lieve Akio rust zacht !
Akio 8/11/2004 – 9/1/2018
In dit stukje schrijven ga ik
proberen te beschrijven hoe ik en later wij Akio Fan Muoike Tet
13 jaar lang hebben beleefd en wat voor hondje Akio was.
Dit om de kernherinneringen vooral te blijven herinneren.
Eind 2004 woonde ik alleen met mijn teckel “Wokkel” op een
appartementje op de 4de etage. Naast een drukke baan
en een deeltijd studie ging alle vrije tijd naar het Hondje en
Hond gerelateerde zaken zoals lezen en schrijven op een
hondenforum. Hier maakte ik kennis met een fokster van dwerg en
kaninchen korthaar teckeltjes die net een nestje puppies had.
Hier moest ik uiteraard gaan kijken in de wetenschap dat alle
puppies al besproken waren. Na een avond teckels knuffelen ging
ik weer met Wokkel naar huis. Een paar dagen later kreeg ik
spontaan een bericht van deze fokster dat ze een prachtige pup
voor me wist. Dit terwijl er helemaal geen intentie was een
tweede teckeltje bij te nemen Mijn situatie was immers niet heel
erg hondvriendelijk, en voor Wokkel was oppas en uitlaat service
geregeld als ik na mijn werk naar school moest. Zouden ze dit
ook voor twee teckels willen doen? Het antwoord van een goede
vriendin was: “Uiteraard wil ik dat doen”. Toen eenmaal contact
was gelegd met Tet kreeg ik een hoop informatie over Akio: een
rood langhaar dwerg teckeltje, zijn afkomst, foto’s van Djoeka
(moeder) en Wizze (Vader) werden gedeeld. De foto van Wizze
raakte meteen een gevoelige snaar. We werden uitgenodigd voor
een bezoekje in Son en Breugel, 15 Januari 2005. En daar was
hij: Akio Fan Muoike Tet. Iedere teckel (honden) liefhebber
weet wat er gebeurt als je puppies gaat kijken. 28 Januari 2005
kwam Akio bij mij en de inmiddels 10 jaar oude Wokkel wonen.
Moest Akio wennen? Nee! Akio was een sociaal pupje van 12 weken
die meteen vriendjes wilde worden met Wokkel. Wokkel die moest
wel even wennen en duidelijk maken dat de hondendingetjes in
haar huis van haar waren. Maar niet lang. Dezelfde avond nog
wilde ze haar botje wel met haar kleine broertje delen. De
volgende dag het speelgoed en zelfs het kussen op de bank.
De eerste jaren verstreken en
Akio groeide op van puppie naar aan bescheiden, enigszins
onderdanig maar prachtig mooi teckel mannetje. Zijn oudere zus
Wokkel volledig respecterend. Het werden maatjes en werden
onafscheidelijk. Ze speelden samen, sliepen samen en aten samen.
Samen met mij beleefde ze avonturen in het bos, op het strand en
op de hei vaak nog tot laat in de avond.
Je haalde, ondanks dat je jong
was, weinig ongewenste streken uit. Je vernielde niks, je was
zindelijk, je gedroeg je keurig als je alleen thuis was met
Wokkel. Het enige wat ik me kan herinneren is dat je twee
mandjes iets wat overdreven vond voor twee teckels omdat jullie
toch altijd samen sliepen.
Je eigen mandje daar wist je wel wat leuks mee.
In 2007 kwamen
er een grote veranderingen, we gingen verhuizen, naar een huis,
gewoon op de grond. In een mooi karakteristiek dorp, naast een
park en een bosje, dicht bij de maas en het grote bos. Een stuk
hond vriendelijker dan het appartement op de 4de
etage. Wokkel was inmiddels 13 jaar oud en begon
ouderdomskwaaltjes te krijgen. Haar conditie ging achteruit, ze
kreeg staar, zag niet veel meer en hoorde nog nauwelijks wat.
Toch gingen we nooit zonder haar de deur uit. Dit kon omdat jij
je opwierp als een ware begeleider als Wokkel even het spoor
kwijt was.
In 2008 kwamen er nog meer veranderingen. Er kwam een mens en
twee kattenwezens bij ons wonen. En later in 2008 kwam er nog
een klein mensenwezentje bij: Maya. Dat later uitgroeide tot een
van je grootste maatjes. Je accepteerde alles en iedereen in je
nieuwe grotere roedel. Als leefde de twee katten hun eigen leven
en kwam je die alleen tijdens het eten tegen. In 2009 kwam er
een opstapeling van minder leuke veranderingen. Er verdween een
mens, er verdwenen twee katten en je grootste maatje tot toen
“Wokkel” ontviel ons op 15 jarige leeftijd. Je baasje had een
zware tijd maar jij was er altijd, altijd vrolijk en blij. Hoe
klein je ook was je was een enorme steun.
Vanaf dat moment ging je veranderen. Van onderdanig en
bescheiden teckel ventje tot een bijna alfa teckel die de rest
van zijn roedel moest beschermen. Al deed je dit op een zeer
bescheiden manier, maar je was er en je was duidelijk. Alleen
door er te staan en te kijken. Jij groeide op, Maya groeide op.
Jullie kregen respect voor elkaar en keken naar elkaar uit. De
jaren erop waren we met zijn drieën. Vakanties hoefden van Maya
niet tenzij Akio mee kon. Maya was wel eens boos op je als je
per ongelijk iets kapot had gemaakt. Maar de regels waren
duidelijk alles wat op de grond ligt is eigen risico. En die
regels werden gewaardeerd en er werd snel weer gelachen. Jullie
beleefde avonturen, genoten van elkaar en daar kon ik weer van
genieten.
Je karaker was
zacht. In 13 jaar tijd heb ik geen snauw of grom uit je horen
komen. Je blafte af en toe van enthousiasme maar omdat je zo
goed luisterde wist je ook wanneer je op moest houden. Je vond
niet veel mensen heel erg ontzettend leuk. De mensen waar je
echt dol op was die wisten en merkte dat wel. Als zij kwamen
moest het baasje even streng zijn dat je niet over enthousiast
werd. Je luisterde ontzettend goed, je hoorde het ook altijd, je
deed er alleen niet altijd iets mee. Ook de baas moest af en toe
gewoon geduld hebben maar dat kon en mocht. Je wist de grenzen.
Je kon uren buiten zitten, gewoon kijken. De jaren verstreken,
sneller dan we soms wenste. Je was 10 jaar oud toen er ineens
onverwacht een dwerg hangoor konijntje bij ons kwam wonen omdat
die niet op zijn eigen adres kon blijven. Ik dacht als dat maar
goed gaat een jachthond met een konijn. Jullie, Akio en Snuffie,
deelde de tuin en na de eerste kennismaking zochten jullie
elkaar zelfs op als jullie samen buiten waren. Gewoon even
controleren of alles goed was. Geen stress maar gewoon
acceptatie. Je werd ouder, je werd 11, je werd nog ouder je werd
12. De eerste ouderdomskwaaltjes staken de kop op. Je kreeg af
en toe last van je prostaat dat erg zeer deed. Je kwam in 12
jaar tijd voor de eerste keer met een kwaaltje bij de dierenarts
die twee deuren verder woonde. De klachten waren snel verholpen.
Je kreeg staar, je oogjes kleurde blauw. Maar je bleef fit,
actief en gezond. ’S avonds als Maya in bed lag, lag je bij me
op de bank, tegen mijn been aangeplakt zoals je eigenlijk je
hele leven deed sinds het wegvallen van Wokkel en kon je ook
genieten van de rust en het samen zijn met je baasje.
In de zomer
2017 gingen wij eindelijk een keer op Vakantie. Maya’s
voorwaarde in acht nemend ging jij uiteraard mee.
In een week tijd heb je heel Nederland gezien.
Het Strand, den helder, de afsluitdijk, giethoorn, de veluwe…
In november
2017 kregen we weer een verjaardagskaart van Tet. De 13de
inmiddels. Ieder jaar kregen we een prachtige verjaardagskaart
en kerstkaart van haar, Gerard en hun teckels (wat er steeds
meer leken te worden). Eind november kreeg ineens een dikke
wang. Je leek nergens last van te hebben. Je at gewoon, was blij
en actief. Toch begon ik het op een gegeven moment zorgwekkend
te vinden. Ik dacht dat je een ontstoken kies had. Je gebit was
immers ook niet meer van een 5 jarige. Je werd behandeld, de
kies die inderdaad gebroken en ontstoken was werd verwijderd. De
bult was weg maar de dierenarts was er niet gerust op. Na deze
behandeling kwam je heel slecht uit de narcose, je at een hele
week nauwelijks, wat we je ook voor zette. Na onderzoek bleken
je leverwaarden extreem hoog te zijn. Je kreeg de ene injectie
na de andere: een lust op wekker, iets tegen het braken,
antibiotica en een kuur. Thuis van de dierenarts liep je meteen
naar je etensbak en herstelde volledig. Half december begon je
wang weer dikker te worden en de zorgen kwamen meteen. Ook nu
leek je er weinig last van te hebben. Je was nog steeds fit,
actief, ging geen knuffel uit de weg en at goed. De laatste week
van December en de eerste week van Januari hadden we met zijn
drieën vakantie. We hebben je muf geknuffeld, verwend met alles
wat we konden verzinnen omdat je wang maar dikker en dikker
werd. Maya wilde van haar zakgeld zelfs nog denta sticks voor je
gaan kopen want ze had op TV gehoord dat die goed zouden zijn
voor je gebit. 8 januari stopte je met eten, je had wel trek
maar het ging niet meer. 9 januari kreeg je ook nog erge last
van je wang en had je pijn. Wij moesten een ontzettend moeilijk
besluit nemen en je laten gaan.
Je bent 13
jaar niet van mijn zijde geweken, we hebben ons best gedaan om
jou een mooi leven te geven. Je hebt ons prachtige herinneringen
gegeven die we nooit zullen vergeten. Vele kwamen en gingen weer
maar jij was een trouw maatje. We hebben 13 jaar lang van je
genoten. Hopelijk jij ook van ons.
Akio Fan Muoike Tet
~*08/11/2004* -
†
09-01-2018†
Verdriet bestaat alleen daar
waar eerst Liefde heeft gewoond
0591-222530
